De orthomoleculaire therapie is op het ogenblik erg in opgang.
Ortho= gezond en
moleculair= in iedere molecuul.

Het is een behandelingsmethode die vooral gebruik maakt van zogenoemde “optimale” concentraties voedingsstoffen, zoals vitaminen, mineralen, enzymen, aminozuren, glyconutrienten en essentiele vetzuren, stoffen die van nature ook in het lichaam aanwezig zijn. Het grote verschil met de farmaceutische aanpak is dat daar gewerkt wordt met in principe lichaamsvreemde substanties (medicijnen). Orthomoleculaire therapie benadrukt de rol van gezonde voeding bij het vinden van een goede gezondheid.

Orthomoleculair betekent dus dat men streeft naar gezondheid in iedere molecuul van het lichaam. Om dit te bereiken moet men eerst de chemische processen in het lichaam kennen, om te weten hoe je die kunt/moet beinvloeden.

Als een lichaam gezond is worden de vitamines en mineralen op een juiste manier uit het eten gehaald en naar de moleculen gebracht. De afvalstoffen die daardoor vrijkomen worden dan evenredig uitgescheiden. Het is de bedoeling dat deze processen met elkaar in evenwicht zijn.

Deze processen worden echter door velerlei zaken beinvloed. De werking van onze organen, de werking van onze darmen, bewegen we genoeg, eten we niet te veel en te vet (junk food). Daarnaast spelen emotionele processen een zeer belangrijke rol. Negatieve invloed hebben stress, verdriet, teleurstelling en pijn. Positieve invloed hebben blijheid, geluksgevoel en lachen.

Als men dus lichamelijke klachten heeft hebben alle bovengenoemde factoren er invloed op.

Kritiek op deze therapie heeft te maken met de megadoseringen van voedingssupplementen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat iemand die een normaal voedingspatroon volgt geen vitamine- en/of mineralentekort heeft. Extra toediening van vitaminen en mineralen in de vorm van voedingssupplementen lijkt volgens de critici daarmee dan ook zinloos.

Aanhangers van de orthomoleculaire therapie noemen het “normale voedingspatroon” van de gemiddelde westerse mens echter behoorlijk ongezond. Bovendien gaat het in de orthomoleculaire therapie niet om het vermijden van tekorten, maar om het bereiken van “optimale” concentraties van voedingsstoffen in het lichaam, welke vaak hoger liggen dan nodig is om defiencientieziekten te vermijden. De behoefte aan bepaalde nutrienten kan per persoon sterk verschillen door bijvoorbeeld ziekte, individuele biochemische verschillen of bijvoorbeeld de aanwezigheid van toxische stoffen in het lichaam.

Biochemisch gezien is ieder mens anders. Daarom is het belangrijk om bij elke patient te onderzoeken wat voor hem/haar noodzakelijk is.